Znowu dałam się przenieść do tego spokojnego świata pełnego"zwykłej" magii, gdzie każdy szum jest znaczący, a pojedyncza gałąź tak wiele potrafi powiedzieć...

Mi wcale ten "bezoki dzik" tutaj nie wadzi. Wręcz przeciwnie, uważam, że pasuje do całości i łączy się z nią, wywołuje ciekawy obraz.

Najbardziej uwiódł mnie jednak pierwszy wers ostatniej strofy. Motyw obmywania się, połączony z niewykłą troską i macierzyństwem.

Trochę nie potrafię jeszcze połączyć wszystkich zapoczątkowanych przez Ciebie odniesień i obrazów. Nie umiem znaleźć dla nich wystarczająco mocnego spoiwa, a tym samym odszukać właściwej drogi. Dużo tu rekwizytów, wzji gdzieś migających. Tak dużo, że czuję się nimi lekko przytłoczona, bo nie wiem za co chwycić najpierw, w czym się odnaleźć.

Ale może wcale nie o to tu chodzi. Na plan pierwszy wysuwa się klimat, lekko senny, mglisty, oderwany od rzeczywistości, a jednak w jakiś niewidzialny sposób mocno z nią powiązany. Granica między jawą, a snem zdaje się nie istnieć. Prowadzisz czytelnika rozgległymi ścieżkami swojej onirycznej krainy. I może właśnie o to tutaj głównie chodzi.
Jednak ja, mimo że urzeczona atmosferą, którą roztacza wiersz, czuję lekki niedosyt, jak na ironię spowodowany nadmiarem

Pozdrawiam

Przerzutnie mogłyby być bardziej dopracowane - tak, by wpisywały się stylistycznie w kontekst kolejnych strof. Poza tym zastrzeżeniem, jest to wiersz zdecydowanie z górnej, rzekłabym najwyższej, półki.
Nie, żebym się czepiała, ale pozbyłabym się tego (z) i zostawiła samo nosi. Dźwiga wystarczająco dużo treści, a w tej 'wzbogaconej' formie nakłada się, w moim odczuciu, na z dłoni.
Chciałabym tak pisać.
Pozdrawiam.